De witte tanden van een piano

'Als het zeer doet, dan maak je maar een geluid of steek je een hand op, dan stop ik', stelde de tandarts me gerust. Ik vertelde haar dat ik verwachtte dat ze dat zou zeggen, op het moment dat ik het lef had opgebracht in haar stoel plaats te nemen om verdovingsvrij een gaatje te laten vullen. Ook dat ik daarbij had gedacht 'mens, was toch pianist geworden, door met de witte tanden van een piano te spelen veroorzaak je mooiere klanken dan die uit mijn keel ontsnappen dankzij een gaatje dat uitgeboord wordt'. Ze lachte en begon. Ze hield zich aan haar woord. Ik testte haar één keer, met een poging tot een fuga in c klein samen met de stemmen van al mijn angsten, ze stopte voor ik kon beginnen. En sinds ik begreep dat ik een tandarts heb, met verfijning in haar vingers als die van een instrumentbouwer, bleef ik verder stil, tot ze me gemaakt had. De rest van de dag was ik uitzonderlijk goed gestemd.

(Na het lezen van de voorgaande tekst merkte een muzikaal onderlegde vriend het volgende op: "De muzikant in mij moet wel vaststellen dat er voor een fuga in c klein 3 zwarte tanden nodig zijn. Dat vereist dus een aanmerkelijk slechter gebit dan het jouwe.")